Vrijdag 10 november: Joris Linssen en Caramba in het Theater de Klif. Voor mij gold in elk geval dat ik niet helemaal precies wist wat ik moest verwachten. Wel eens wat op televisie gezien en youtube, maar dat was het dan wel. Er zijn kennelijk toch veel mensen die Joris Linssen en Caramba op de voet volgen, het Theater was zo goed als uitverkocht!
In een mooie setting van een even al zo mooi decor, klonken de eerste Mexicaanse noten. En of je nu wil of niet, het publiek werd in vervoering gebracht door de prachtige Mexicaanse muziek. Joris Linssen woonde begin jaren 90 een tijd in Mexico voor een afstudeerproject. Hij ontdekte dat de muziek daar een grote rol speelt in het dagelijks leven. En dat de Mexicaan heel anders omgaat met de dood. Zo wordt er op 2 november, Allerzielen, naar het graf van een geliefde gegaan, het lievelingsgerecht gegeten en een orkestje speelt er muziek. Mexicanen vieren het leven in plaats van de dood te herdenken.
Met dit thema en de prachtige, soms ontroerende verhaallijnen tijdens het optreden, werden er serenades voor de liefde – en de dood – gebracht.
De lol en de energie spatte er van af. Prachtig accordeonspel van Marcel van der Schot, aanstekelijk basspel van Erik van Loo, gitaarspel van Kees van den Hoogen, Djem van Dijk op percussie en zang en natuurlijk Joris Linssen met zijn gepassioneerde zang.
Na de pauze werden de Mexicaanse klanken gecombineerd met het Nederlandstalige lied en werd er een ode gebracht aan Bram Vermeulen, Thé Lau, Herman Brood en Hennie Vrienten. En bracht de band zelfs een serenade aan een vrouwelijke fan uit de zaal. Hartveroverend! Deze band is een regelrechte belevenis die je écht live moet hebben gezien en gehoord!
Een Mexicaans gezegde luidt: ‘Los Muertos que uno ama, nunca mueren’, de doden van wie gehouden wordt, zullen nooit sterven.
Net als in Mexico vieren zij met deze voorstelling het leven en de liefde. En écht, je komt met een grote glimlach de theaterzaal uit. Ik kijk hier dan ook met een goed gevoel op terug.
Het was fantastisch!
Petro
Foto’s: Ariane van Ginneke
