Hij nam ons tijdens deze voorstelling op weergaloze wijze mee door zijn muzikale leven. Naast eigen liedjes speelde hij Crosby, Stills, Nash and Young – alsof ze alle vier op het podium stonden -, Eric Clapton, Bob Dylan, en een fantastische cover van Blackbird, waar Paul McCartney jaloers op zou zijn geweest, als hij de ingang van Theater de Klif had weten te vinden.
Kwetsbaar
Na de pauze werd het niveau alleen maar hoger. Sting, Police, U2, nog meer eigen liedjes en een bizar mooi experiment, waarbij hij steeds een extra laag inspeelde van Sting’s Fragile: eerst de baslijn, dan rhythm guitar en daarna zang en lead guitar, alles live samengevoegd door de geluidsman. Elk liedje werd voorzien van een verhaal, soms een gevoel, soms een lesje muziekgeschiedenis, en heel vaak ging het over zijn kijk op de wereld: hoop op een betere toekomst, over positief zijn, over geven. Maar ook over zijn angsten en nachtmerries. Het komt niet vaak voor dat je een artiest op het podium ziet die zich zo oprecht en kwetsbaar laat zien als Maarten Peters. Tweeëneenhalf uur heeft hij gespeeld met een klaterende en welverdiende staande ovatie als beloning.
